تیتان، زیبایی‌های تصویری در خدمت روایتی ناتمام

مهدی صالحی
لبخند سبز - فیلم «تیتان» به کارگردانی هادی رضایتی داستان پسر بچه‌ای را روایت می‌کند که در یک روز برفی برای یافتن پدرش راهی جنگل می‌شود. این فیلم با بهره‌گیری از فضای بکر زمستانی، زمینه‌ای تصویری جذاب خلق کرده است.
ایده اصلی فیلم، «پسرکی در جستجوی پدر» از ظرفیت دراماتیک بالایی برخوردار است و فیلم‌ساز با انتخاب هوشمندانه فضای برفی و وهم‌آلود جنگل توانسته فضا سازی مناسبی ایجاد کند. پایان بندی فیلم قانع‌کننده است و نقطه اوج تاثیرگذاری دارد اگرچه روایت در برخی بخش‌ها کامل به نظر نمی‌رسد.
از نظر تکنیکی تصویربرداری فیلم با وجود جایگذاری نامناسب دوربین در برخی صحنه‌ها که بیش از حد پایین قرار گرفته و استفاده از نماهای اضافی مانند سه بار بستن درب ها در صحنه های مختلف، همچنان موفق شده زیبایی‌های طبیعت زمستانی را به تصویر بکشد. ریتم فیلم اگرچه در کلیت مناسب است در بخش‌هایی کند می‌شود.
بازی پسر بچه که نقش اصلی را بر عهده دارد قابل قبول و تاثیرگذار است اما سایر بازیگران فاقد عمق لازم هستند و اهداف و انگیزه‌هایشان به وضوح مشخص نیست. این ضعف در شخصیت پردازی از باورپذیری کلی اثر می‌کاهد.
مضمون اصلی فیلم، نقد خرافات در جامعه مدرن و سوءاستفاده از کودکان، ایده ارزشمندی است که می‌توانست لایه‌های اجتماعی و فرهنگی عمیقی به اثر ببخشد. متاسفانه این پتانسیل به طور کامل محقق نشده است.
فیلم در ژانر درام، گوتیک قرار می‌گیرد اما در اجرای موفقیت‌آمیز این ترکیب نامتعارف چندان موفق نیست. تنها در صحنه پایانی است که فیلم توانسته حال و هوای وحشت را آن هم به شکل ضعیفی به مخاطب منتقل کند.
«تیتان» در نهایت فیلمی است با ایده‌های ناب اما اجرای ناهمگون. این اثر ممکن است برای جشنواره‌های فیلم کوتاه جذاب باشد اما به دلیل عدم انتقال حس مشخص به مخاطب و کاستی‌های اجرایی بعید به نظر می‌رسد در خاطره‌ها ماندگار شود. فیلم‌ساز ظرفیت خود را نشان داده اما برای خلق آثاری ماندگار نیاز به پرداخت دقیق‌تر تمامی اجزای اثر دارد.