اسپایدر مرد تقلیدی کور از اسپایدرمن

مهدی صالحی
لبخند سبز - فیلم «اسپایدرمرد» اثر حسین ذوالفقاری که روز یکشنبه 27 مهر ماه 1404 در ساعت ۱۸ در کاخ جشنواره فیلم کوتاه تهران اکران شد نمونه ضعیفی از تقلید بدون خلاقیت از اثر شاخصی چون «اسپایدرمن» است. این فیلم از همان عنوان ساده‌ لوحانه‌اش که فقط واژه «مرد» را به اسم اصلی افزوده تا کوچکترین جزئیات قصه و صحنه‌پردازی وام‌دار نسخه اصلی است اما هیچ یک از کیفیت‌ها و ظرافت‌های آن را بازآفرینی نکرده است.
داستان حول مردی به نام شاهین می‌گردد که می‌خواهد به دلیل عدم توانایی در پیدا کردن همسر مناسب خودکشی کند و پس از نیش یک عنکبوت به قهرمانی با قدرت‌های عنکبوتی تبدیل می‌شود. این ایده می‌توانست نقطه آغاز خوبی برای یک بازخوانی بواست اما فیلم نامه هیچ تلاشی برای خلق فضایی اصیل یا شخصیت پردازی عمیق نمی‌کند. روایت کاملاً خطی و قابل پیش‌بینی پیش می‌رود و نقطه اوجی که بتواند مخاطب را درگیر کند وجود ندارد. حتی پایان فیلم نیز به دلیل پیروی کامل از الگوی داستانی «اسپایدرمن» قانع‌کننده نیست.
از نظر تکنیکی فیلم در برخی صحنه‌ها با کندی ریتم و تصاویر اضافه روبرو است. اصلاح رنگ و نور در بعضی نماها که نور خورشید بر نور صحنه قالب شده است صورت نگرفته  و وضوح تصویر را تحت تأثیر قرار داده است. هرچند در صحنه‌ایی از نور قرمز برای القای هیجان استفاده شده اما این نوآوری محدود در کلیت اثر گم می‌شود. طراحی صحنه و لباس نیز فاقد خلاقیت و منطق درست روایی است.
صدا و موسیقی اگرچه در حد معمول قابل قبول است اما در خدمت روایت عمیق تر قرار نمی‌گیرد. دیالوگ‌ها تخت و پیش پا افتاده هستند و بازی بازیگران نیز با وجود پتانسیل قابل توجه در نهایت در سطح یک فیلم کوتاه دانشجویی متوقف می‌ماند.
شخصیت شاهین که در ابتدای فیلم قصد خودکشی دارد نه تنها به درستی پرداخت نمی‌شود بلکه به شکلی سطحی و شتاب‌زده معرفی می‌شود. فیلم حتی در انتقال پیام ساده‌ای مانند «امید به زندگی» ناتوان است و در نهایت هیچ مضمون یا پرسش جدی را به مخاطب ارائه نمی‌دهد.
«اسپایدرمرد» فاقد هرگونه نمادپردازی، لایه‌های فلسفی یا نگاه اجتماعی است و تنها به یک کپی ضعیف و کم‌مایه از یک اثر بزرگ تبدیل شده است. حس غالب پس از تماشای فیلم حسی از اتلاف وقت و فرصت سوزی است؛ فیلمی که نه می‌تواند ماندگار باشد و نه حتی در همان لحظه تماشا، مخاطب را سرگرم کند. متأسفانه این اثر را باید تقلیدی کورکورانه، کم‌جان و فاقد هویت مستقل دانست که حتی نتوانسته آن داستان را بومی نماید.