آنتیک: کمدی‌ای که نتوانست مخاطب را بخنداند

مهدی صالحی
لبخند سبز - فیلم "آنتیک" به‌عنوان یک اثر کمدی ضعیف دیگر از بنگاه شادمانی سینمای ایران مطرح شده است. این فیلم با داستانی نامنسجم و غیرقابل اهمیت، تلاش دارد تا با استفاده از شوخی‌های دم‌دستی و سطحی، مخاطب را به خنده وادارد. اما این تلاش‌ها در نهایت نتوانسته‌اند به نتیجه مطلوبی برسند و فیلم به‌عنوان یکی از آثار ضعیف جشنواره فجر امسال شناخته شده است.

داستان و ساختار روایی:
فیلم "آنتیک" متشکل از یک داستان اصلی ضعیف و چندین خرده‌داستان سطحی است که همانند بسیاری از کمدی‌های سخیف سینمای ایران در چرخه‌ای معیوب تکرار می‌شوند. داستان اصلی فیلم حول دو شخصیت دزد خرده‌پا (با بازی پژمان جمشیدی و بیژن بنفشه‌خواه) می‌چرخد که در دوران دهه ۵۰ و ۶۰ به‌دنبال فروش عتیقه و آنتیک هستند. در جریان یکی از دزدی‌هایشان، گرفتار مامورین کمیته می‌شوند و به خاطر شباهت پژمان جمشیدی به اکبر گودرزی، ماجراهایی رخ می‌دهد.

نقد بازیگران و شخصیت‌ها:
پژمان جمشیدی به‌عنوان بازیگر اصلی فیلم، نقش‌های قبلی خود را تکرار می‌کند و نتوانسته است عملکردی جدید و متفاوت ارائه دهد. بازی او در فیلم "آنتیک" به‌شدت شبیه به نقش‌هایش در فیلم‌های "دینامیت" و "زیرخاکی" است که این تکرار و کلیشه‌ای بودن نقش‌ها، به فیلم آسیب زده است. دیگر بازیگران نیز نتوانسته‌اند عمقی به شخصیت‌های خود ببخشند و بازی‌هایشان فاقد تازگی و خلاقیت است.

فیلمنامه و دیالوگ‌نویسی:
فیلمنامه "آنتیک" به شدت قابل پیش‌بینی و کلیشه‌ای است. استفاده از شوخی‌های جنسی و دم‌دستی که از همان نیم ساعت اول تکراری و خسته‌کننده می‌شوند، یکی از ضعف‌های عمده این فیلم است. این امر نشان‌دهنده عدم خلاقیت و نوآوری در نگارش فیلمنامه است. همچنین پایان‌بندی فیلم نیز کلیشه‌ای و قابل پیش‌بینی است و مخاطب را ناامید می‌کند.

جلوه‌های بصری و کارگردانی:
کارگردانی فیلم با حرکات دوربین ناهمگون و نورپردازی ضعیف، نتوانسته است جذابیت بصری لازم را ایجاد کند. استفاده مکرر از پن کردن دوربین و نماهای زاویه‌دار، باعث شده تا فیلم به‌لحاظ بصری جذابیت نداشته باشد و مخاطب از تماشای آن خسته شود. همچنین، فضاسازی فیلم نیز نتوانسته است حال و هوای کمدی مورد انتظار را به مخاطب منتقل کند.

ایده‌های بحث‌برانگیز:
فیلم "آنتیک" به سراغ سوژه‌های بحث‌برانگیزی همچون امامزاده‌سازی و شوخی با خط قرمزهای مذهبی رفته است. این موضوع اگرچه می‌تواند جالب باشد، اما در این فیلم نتوانسته به خوبی پرداخته شود و صرفاً به عنوان یک ایده جنجالی مطرح شده است.

نقاط ضعف فیلم:
- بازی تکراری بازیگران: پژمان جمشیدی و دیگر بازیگران فیلم نتوانسته‌اند عملکردی جدید و متفاوت ارائه دهند و نقش‌هایشان تکراری و کلیشه‌ای است.
- فیلمنامه ضعیف و قابل پیش‌بینی: داستان و دیالوگ‌های فیلم فاقد خلاقیت و نوآوری است و نتوانسته‌اند جذابیتی برای مخاطب ایجاد کنند.
- شوخی‌های دم‌دستی و سطحی: استفاده از شوخی‌های جنسی و دم‌دستی که از همان ابتدا تکراری و خسته‌کننده می‌شوند.
- جلوه‌های بصری و کارگردانی ضعیف: حرکات دوربین ناهمگون و نورپردازی ضعیف، باعث شده تا فیلم به‌لحاظ بصری جذابیت نداشته باشد.
- ایده‌های بحث‌برانگیز ناکارآمد: پرداخت ناموفق به موضوعات جنجالی مانند امامزاده‌سازی و خط قرمزهای مذهبی.

فیلم "آنتیک" با وجود تلاش‌هایش برای جذب مخاطب، نتوانسته است به موفقیتی دست یابد. ضعف‌های عمده در فیلمنامه، شخصیت‌پردازی، بازیگری و کارگردانی، این فیلم را به‌عنوان یکی از آثار ضعیف جشنواره فجر امسال معرفی کرده است. سینمای ایران نیازمند نویسندگان و کارگردانانی است که با نوآوری و خلاقیت، آثار جدید و جذابی را خلق کنند و از کلیشه‌های تکراری دوری کنند. فیلم "آنتیک" مثالی از ضعف‌های موجود در این زمینه است و نشان می‌دهد که هنوز راه درازی برای ارتقاء سطح کیفی فیلم‌های کمدی در ایران وجود دارد.