روایتی از سقوط؛ چگونه یک شایعه زندگی را نابود می‌کند؟

مهدی صالحی
لبخند سبز - فیلم روایت ناتمام سیما به کارگردانی علیرضا صمدی، با پرداختی روان‌شناسانه و اجتماعی، تأثیرات فضای مجازی بر زندگی افراد را بررسی می‌کند. این فیلم در جشنواره‌های داخلی و بین‌المللی مانند فجر، گوا، مسکو و شانگهای حضورداشته و موفق به دریافت جایزه بهترین فیلم از جشنواره لیک‌سیتی (۲۰۲۵) شده است.
داستان فیلم حول محور دکتر آرش سمین (با بازی حامد کمیلی) می‌چرخد، روان‌شناسی موفق که پس از انتشار خبری در فضای مجازی، زندگی‌اش دچار تحول می‌شود. علیرضا صمدی با بهره‌گیری از تکنیک‌های بصری مینیمالیستی و روایت موازی، سعی دارد فضای پرتنش و تأمل‌برانگیزی خلق کند. بااین‌حال، به‌جای ایجاد تعلیق، بیشتر حس سردرگمی را به مخاطب منتقل می‌کند.

یکی از ویژگی‌های مثبت فیلم، استفاده هوشمندانه از تضادهای رنگی و ترکیب‌بندی‌های بصری است که به نمایش درونیات شخصیت‌ها کمک می‌کند؛ اما کندی ریتم در بخش‌های میانی، به‌ویژه در سکانس‌های دیالوگ محور خانوادگی، باعث افت کشش روایی شده و تمرکز بیش‌ازحد بر جزئیات شخصیت‌پردازی گاهی به قیمت پیشبرد داستان تمام‌شده است.

فیلم‌نامه با الهام از نمایشنامه دشمن مردم هنریک ایبسن، به‌نقد جامعه شبکه محور امروز می‌پردازد. پرداختن به زوال حریم خصوصی و قدرت ویرانگر شایعات مجازی، این فیلم را به اثری مرتبط با زندگی روزمره تبدیل کرده است. باوجوداین، دیالوگ‌های کلیشه‌ای مانند «فضای مجازی زندگی مو نابود کرد!» بیش از آنکه عمیق باشند، سطحی به نظر می‌رسند و از اثرگذاری فیلم می‌کاهند.

بازیگری یکی از نقاط قوت فیلم است. حامد کمیلی، مراحل فروپاشی روانی شخصیتش را به شکلی باورپذیر نمایش می‌دهد و صحنه مقابل آینه که در آن تصویر مجازی خود را با اضطراب پاک می‌کند، نقطه اوج بازی اوست. آزاده صمدی به‌خوبی تنش میان حمایت عاطفی و تردید را منتقل می‌کند. مهران احمدی، باوجود اجرای درخشان در سکانس پایانی، در نیمه اول فیلم حضور کمرنگی دارد که از تأثیرگذاری نقشش می‌کاهد.

ازنظر طراحی صحنه، دکورهای مدرن و تغییر تدریجی رنگ‌ها پس از افشای خبر، هوشمندانه اجراشده‌اند. موسیقی فیلم نیز با ترکیب سازهای الکترونیک و سنتی، تضاد سنت و مدرنیته را تداعی می‌کند.

پایان فیلم که دکتر سمین با انتشار ویدیویی صادقانه مخاطبان را به بازاندیشی دعوت می‌کند، باوجود پیام امیدبخش آن، کمی ناگهانی و آرمان‌گرایانه به نظر می‌رسد. شاید اگر با صحنه‌ای مبهم‌تر خاتمه می‌یافت، تأثیر فلسفی بیشتری داشت.
روایت ناتمام سیما باوجود ضعف‌هایی در ریتم و دیالوگ‌ها، اثری جسورانه است که سینمای ایران را به چالش‌های روز اعتیاد دیجیتال پیوند می‌دهد. علیرضا صمدی نشان داده که توانایی خلق آثاری چندلایه را دارد، اما همکاری با فیلم‌نامه‌نویسانی که از کلیشه‌ها فراتر روند، می‌تواند آثار آینده او را ارتقا دهد.