مست عشقی که مست بود

مهدی صالحی             

لبخند سبز - فکرش را بکنید شام کباب سفارش دادید ولی برایتان فلافل می‌آورند فلالی که می‌دانی دستورش چیست و می‌دانی قرار است چه باشد ولی فقط قیافه دارد و فلافل هم نیست، اصلاً قرار بود کباب باشد نه فلافل، مست عشق چنین فیلمی است فلافلی که خوردنش اجباری است ولی قطعاً سفارش شما نیست و حتماً توی ذوق می‌زند.

از همان صحنه ابتدایی که با جنگ و خونریزی شروع می‌شود و تا انتها با همین دست‌فرمان جلو می‌رود و تمام صحنه‌ها همان جنگ و نبرد را تداعی می‌کند فقط محیط، نوع لباس و هدف تغییر می‌کند لحظه‌ای آرامش در این دو استاد نمی‌بینیم که بتوانند باخدای خود خلوت کنند و حتی ما بتوانیم درنگی بیاساییم که چرا چنین شد ولو اینکه چیز خاصی هم نشده بود.

البته نیاز به فکر و تأمل نداشت آن‌قدر همه‌چیز دم‌دستی و رو بود که نیازی به این قبیل روشنفکری ها نداشت درحالی‌که شمس و مولانا در کالبد خود سرشار از تفکر و عقل و عشق‌اند که هر یک می‌تواند دستمایه اثری فاخر باشد ولی در این فیلم به‌جز همان داستان‌های تکراری سریال‌های ترکی که یکی عاشق دیگری می‌شود و به معشوق نمی‌رسد و ازاین‌دست چیزها چیز دیگر ندیدیم.

البته تمام بازیگران ترک‌زبان بودند به‌جز پارسا پیروزفر، شهاب حسینی و حسام منظور این سه این وسط چه می‌خواستند خدا می‌داند حسن فتحی می‌خواسته بگوید مثلاً این اثر مشترک است بین ایران و ترکیه خوب چه اشتراکی فقط با سه نفر بازیگر و تعدادی عوامل پشت دوربین واقعاً چرا؟

فیلم روایت چند داستان است که در بی‌ارتباطی به هم ربط دارند اول داستان مولانا و شاگردانش دوم آمدن شمس و چله‌نشینی با مولانا سوم ازدواج شمس چهارم کشته شدن شمس پنجم پیدا شدن یار دیرین رئیس نظمیه قونیه و در آخر عاشق شدن و رسیدن به وصال.

درواقع کل داستان شمس و مولانا اختلاف بر سر دختری بود که شمس و علاءالدین پسر مولانا عاشقش بودند و کینه شتری پسر و ته فیلم هم عاشق شدن رئیس نظمیه و رسیدن به یار قدیمی خود.

حالا شمس و آن‌همه درجات معنوی، مولانا و آن‌همه غزلیات عاشقانه کجا رفتند از نویسنده و کارگردان اثر بپرسید.

اما یک نکته کاملا مشخص است مردم از دیدن فیلم هایی با موضوعات ملی و مذهبی لذت می‌برند چیزی که سخت از آن غافلیم ولی در عوض سایر کشورها از ژاپن که در انیمه خود آرش کمانگیر دارد تا مصر که حسن صباح را می‌سازد و سایر بزرگان این مملکت روایتی خارج نشین آنگونه که آنها دوست دارند معرفی می‌شوند ما هم با ساختن کمدی هایی که بیشتر به سمت هجو و هزل می‌رود تا طنز و کمدی مشغولیم و دل خوشیم از فروش چند ده میلیاردی چنین آثاری که هیچ ثمره ای از باب فرهنگی ندارد.