menusearch
labkhandsabz.ir

رقص مرگ در دنیای جان ویک، نقدی بر اکشن «بالرین»

جستجو
دوشنبه ۲۳ تیر ۱۴۰۴ | ۰۹:۲۳:۵۷
۱۴۰۴/۴/۲۲ يكشنبه
(0)
(0)
رقص مرگ در دنیای جان ویک، نقدی بر اکشن «بالرین»
رقص مرگ در دنیای جان ویک، نقدی بر اکشن «بالرین»

بالرین - لبخند سبز

مهدی صالحی

لبخند سبز - فیلم «بالرین» (Ballerina) به کارگردانی مشترک لِن وایزمن و چاد استاهِلسکی که به‌عنوان داستانی فرعی (Spin-off) از دنیای محبوب «جان ویک» شناخته می‌شود با بازی «آنا دِ آرماس» در نقش اصلی و حضور افتخاری «کیانو ریوز» و «لنس ردیک» تلاش دارد ضمن گسترش جهان مجموعه اصلی، داستانی مستقل و گیرا روایت کند؛ هدفی که برای دستیابی به آن مسیری پرفرازونشیب را پیموده است.

 

کارگردانی، سبکی آشنا امّا فاقد نوآوری

لن وایزمن کارگردان آثاری چون «دنیای زیرین» و چاد استاهلسکی معمار اصلی مجموعه جان ویک تلاشی هماهنگ برای حفظ امضای بصری و اکشنِ پرهیجان مجموعه اصلی داشته‌اند. صحنه‌های اکشنِ فیلم به‌ویژه در طراحی مبارزات و فیلم‌برداری جذاب و با حرکات روان دوربین که همچون رقص باله طراحی‌شده به همراه مبارزات تن‌به‌تن و تیراندازی‌های نفس‌گیر همگی یادآور سبک مجموعه اصلی هستند. بااین‌حال این سبکِ آشنا علی‌رغم جذابیت‌هایش فاقد نوآوری و تازگی لازم برای یک اثر مستقل است و کارگردانی را به تقلیدی بیش‌ازحد از این دسته فیلم‌ها تبدیل کرده است. این امر سبب می‌شود همه‌چیز قابل پیش‌بینی به نظر برسد. اگرچه وایزمن و استاهلسکی در خلق صحنه‌های اکشن موفق بوده‌اند اما در عمق‌بخشی به روایت و ایجاد تمایز داستانی برای «بالرین» توفیق چندانی نداشته‌اند.

 

بازیگری، درخشش در میانه گلوله‌ها

آنا دِ آرماس در نقش «ایو ماکارو» قاتلی آموزش‌دیده که در پی انتقام مرگ خانواده‌اش است حضوری قدرتمند و فیزیکی از خود به نمایش می‌گذارد. توانایی او در اجرای بدلکاری‌های پیچیده و انتقال احساسات از طریق حرکات بدن و حالات چهره قابل‌تحسین است. این بازیگر که بار دراماتیک فیلم را به‌خوبی بر دوش می‌کشد و شخصیتی قابل همذات‌پنداری خلق می‌کند توانسته با به تصویر کشیدن حس انتقام در پشت چهره‌ای معصوم و جذاب انسانی خطرناک را پنهان نماید که می‌تواند یک شهر را به آتش بکشد.

حضور کیانو ریوز در نقش جان ویک و لنس ردیک در نقش شارون اگرچه کوتاه است امّا تأثیرگذار باقی می‌ماند. ریوز همچنان شمایل قاتلی بی‌رحم اما با اصول را به‌خوبی مجسم می‌کند و حضور ردیک نیز یادآور شخصیت وفادار و حرفه‌ای اوست. بااین‌وجود حضور ریوز هرچند خوشایند هواداران است نه‌تنها پیشبرد داستان را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد بلکه سایه سنگینش را بر شخصیت اصلی تحمیل می‌کند و فرصت استقلال روایی را از «ایو» می‌گیرد. درواقع این شخصیت‌ بیش‌ازآنکه ضرورتی روایی باشد حربه‌ای تجاری برای جذب مخاطبان وفادار است که در این راه هم تا به اینجا موفق نبوده که این از میزان آمار فروش به‌خوبی مشخص است.

بالرین - لبخند سبز

فیلم‌نامه‌ای کلیشه‌ای و فاقد عمق

یکی از نقاط ضعف اصلی بالرین فیلم‌نامه اثر است که توسطشی هَتن و درک کولستاد نگاشته شده. داستان انتقام هرچند بستری آشنا برای ژانر اکشن است در اینجا با انبوهی از کلیشه‌ها همراه شده و از خلاقیت و غافلگیریِ لازم بی‌بهره است. طرح داستانی حول محور یافتن و حذف عاملان مرگ خانواده بسیار خطی و قابل پیش‌بینی است.

برخلاف اسپین‌آف‌های موفق سینمایی مانند «فوریوسا» در دنیای مادمکس که با حفظ روحیه جهان اصلی هویتی مستقل و روایتی نو خلق کردند، بالرین در خلق داستانی متفاوت ناتوان مانده است، جان ویک با فیلم‌نامه‌هایی نسبتاً ساده امّا با پرداختی قوی به شخصیت اصلی و جهان پردازی غنی‌اش موفق بود همچنین برخی دیالوگ‌ها نیز کلیشه‌ای و کم تأثیر بودند و نتوانستند به غنای دراماتیک فیلم بیفزایند.

 

طراحی صحنه، صدا و موسیقی، خیره‌کننده امّا تک‌بعدی

ازنظر بصری بالرین اثری چشم‌نواز است. طراحی صحنه، لباس‌ها و نورپردازی همگی در خدمت خلق فضایی تاریک خشن و درعین‌حال شیک هستند که با حال‌وهوای کلی فیلم‌های اصلی همخوانی دارد. نکته قابل‌تأمل بهره‌گیری هوشمندانه از عنصر «بالرین» در طراحی حرکات رزمی است، ترکیب کشش‌های باله با ضربات مرگبار لحظه‌هایی تماشایی خلق کرده که از معدود نوآوری‌های فیلم محسوب می‌شود. صحنه‌های مبارزه در محیط‌های گوناگون از سالن‌های رقص گرفته تا کوچه‌های تاریک و زیرزمین به‌خوبی فیلم‌برداری شده‌اند و حس تعلیق را تقویت می‌کنند، جلوه‌های ویژه نیز به‌خوبی در خدمت اکشن قرارگرفته‌اند.

اما موسیقی متن و صداگذاری اگرچه فنی و هماهنگ با فضای فیلم هستند نتوانسته‌اند نقش فراموش‌نشدنی ایفا کنند. موسیقی اغلب در حد پس‌زمینه‌ای کلیشه‌ای باقی می‌ماند و فرصت افزودن لایه‌های هیجانی یا نمادین به صحنه‌ها را از دست می‌دهد.

بالرین - لبخند سبز

بالرین، اسپین‌آفی امیدوارکننده با ضعف‌های راهبردی

بالرین به‌عنوان اسپین‌آفی از دنیای جان ویک تا حدودی توانسته نظر مخاطبان علاقه‌مند را جلب کند. صحنه‌های اکشن هیجان‌انگیز، بازی فیزیکی قدرتمند آنا دِ آرماس و تلفیق خلاقانه رقص با حرکات رزمی از نقاط قوت فیلم محسوب می‌شوند. بااین‌حال فیلم‌نامه ضعیف، فقدان نوآوری در کارگردانی و اتکای بیش‌ازحد به شخصیت محبوب داستان سبب شده‌اند نتواند جایگاه ویژه‌ای در تاریخ سینمای اکشن برای خود دست‌وپا کند.

به‌طورکلی این فیلم اثری «قابل‌قبول» است امّا «درخشان» نیست. بالرین عمدتاً به‌عنوان پلی برای معرفی شخصیت‌های جدید و گسترش جهان جان ویک عمل می‌کند امّا به‌تنهایی فاقد قدرت روایی و خلاقیت لازم برای ایستادن بر پای خویش است جذابیت اصلی بالرین فعلاً محدود به طرفداران پر‌و‌پاقرص است که مشتاق کشف زوایای پنهان این دنیای خشن هستند.

نظرات کاربران
*نام و نام خانوادگی
* پست الکترونیک
* متن پیام

بستن
*نام و نام خانوادگی
* پست الکترونیک
* متن پیام

0 نظر
هدر سایت
هفته نامه خبر سبز
رپرتاژ آگهی
تبلیغات
تبلیغات2
تبلیغات3
تبلیغات4
تبلیغات5
دانلود نشریات لبخند سبز
آخرین اخبار
طراحی توسط سایت ساز خبری یوتاب