تجربه‌ای تازه از پدرانگی در فیلم «زیبا صدایم کن»

مهدی صالحی

لبخند سبز - فیلم «زیبا صدایم کن» به کارگردانی رسول صدرعاملی، روایتی از زندگی دختری به نام زیباست که در آستانه هفده سالگی، در تلاش برای دریافت گواهی رشد، با پدری روانی به نام خسرو (با بازی امین حیایی) روبرو می‌شود که سال‌ها در آسایشگاه بستری بوده و اکنون می‌خواهد در تولد دخترش حضور داشته باشد. داستان فیلم، حول محور تلاش خسرو برای فرار از آسایشگاه و بازسازی تدریجی رابطه پدر و دختری با زیبا شکل می‌گیرد و ارتباطی انسانی و لطیف بین آن‌ها ایجاد می‌کند.

رسول صدرعاملی، کارگردان این اثر، از ملودرام‌سازان برجسته دهه ۶۰سینمای ایران با آثاری چون «گل‌های داوودی» و «پاییزان» است. او در دهه ۷۰با ساخت فیلم‌هایی درباره نوجوانان، همچون «دختری با کفش‌های کتانی» و «من ترانه پانزده سال دارم»، استعداد بازیگران زن متعددی را به سینما معرفی کرد. «زیبا صدایم کن» پس از وقفه‌ای طولانی، بازگشت موفقیت‌آمیز صدرعاملی به سینما محسوب می‌شود، به‌ویژه در جشنواره‌ای که آثار معدودی توانستند تماشاگران را جذب کنند.

این فیلم، اقتباسی از رمانی با همین نام نوشته فرهاد حسن‌زاده است، رمانی که جوایز متعددی از جمله برگزیده شورای کتاب کودک و حضور در فهرست‌های معتبر بین‌المللی مانند کتاب‌های کلاغ سفید کتابخانه بین‌المللی مونیخ آلمان و فهرست افتخار دفتر بین‌المللی کتاب برای نسل جوان را از آن خود کرده است. آرش صادق‌بیگی، میلاد صدرعاملی و محمدرضا صدرعاملی فیلم‌نامه این اثر را نوشته‌اند و بازیگرانی چون امین حیایی، ژولیت رضاعی، ستاره پسیانی و مهران غفوریان در آن به ایفای نقش پرداخته‌اند. موسیقی متن فیلم ساخته کریستف رضاعی است و کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، بنیاد سینمایی فارابی و کمپانی میلاد فیلم در تولید این اثر مشارکت داشته‌اند.

بازی درخشان امین حیایی در نقش پدری بیمار و ژولیت رضاعی در نقش دختری نوجوان، از نقاط قوت فیلم محسوب می‌شوند. حیایی با بازی پراحساس خود، تصویری زنده از یک پدر رنج‌کشیده ارائه می‌دهد و رضاعی نیز با چهره‌ای معصوم و طبیعی، تماشاگر را با خود همراه می‌کند.

هرچند ممکن است بین ژولیت و کریستف رابطه فامیلی (از پدر و دختر تا عمو و برادرزاده) وجود داشته باشد، اما هر دو در این فیلم درخشیدند یکی در بازیگری و دیگری در موسیقی.

فیلم به خوبی فضای زندگی یک دختر نوجوان و چالش‌های او را به تصویر می‌کشد و در عین حال، با روایت تلاش‌های پدر برای حضور در زندگی دخترش، لحظات احساسی و عاطفی زیبایی خلق می‌کند.

با وجود نقاط قوت، «زیبا صدایم کن» از برخی ضعف‌ها نیز رنج می‌برد. پایان کش‌دار و طولانی بودن برخی سکانس‌ها، از جمله این موارد هستند. همچنین، برخی منتقدان بر این باورند که فیلم بیش از حد به احساسات و نمادهای نوستالژیک متکی است که این مسئله ممکن است مخاطبان جوان‌تر را از خود دور کند.

با این حال، «زیبا صدایم کن» با استفاده از نمادها و اشارات مختلف، به مسائل اجتماعی و مشکلات کودکان بد سرپرست می‌پردازد و پیام‌های مهمی را به مخاطب منتقل می‌کند. این فیلم، ابعاد مختلف رابطه پدر و دختری را به تصویر می‌کشد و تأثیر عمیقی بر مخاطبان می‌گذارد.

در مجموع، «زیبا صدایم کن» فیلمی است که با بازی‌های درخشان و داستانی احساسی، جایگاه ویژه‌ای در سینمای ایران به دست آورده است. این فیلم به علاقه‌مندان به ملودرام‌ها و داستان‌های احساسی توصیه می‌شود و علیرغم برخی کاستی‌ها، تجربه‌ای تأثیرگذار و به‌یادماندنی را برای تماشاگران رقم می‌زند. می‌توان «زیبا صدایم کن» را فیلمی متوسط به بالا ارزیابی کرد که توانسته ارتباطی انسانی و لطیف را به تصویر بکشد و تماشاگران را تحت تأثیر قرار دهد.