از گلبهار یزد تا کی پاپ کره، امید برای تغییر

مهدی صالحی

لبخند سبز - در اولین روز از هجدهمین دوره جشنواره فیلم مستند یا همان سینما حقیقت دو فیلم مستند گلبهار ساخته محسن عسگر زاده و کی پاپ ساخته علی کوثری در یک سانس بر روی پرده نقره‌ای به نمایش درآمد که پشت سر هم قرار گرفتن این دو ما را با احوالات جوانان دهه 1305 در دارالمؤمنین ایران شهر یزد و خواسته‌های آن روزگار تا به امروز که جوانان دنبال کی پاپ و گروه‌های موسیقی بی تی اس و امثال آن هستند آشنا می‌کند.

فیلم مستند گلبهار به سرگذشت یک کتاب فروشی در یزد می‌پردازد که بعد از مدتی تبدیل به یکی از مراکز مهم فرهنگی آن زمان می‌گردد و چند سال بعد مدیر آن آقای مدرسی زاده اقدام به تأسیس چاپخانه و سپس روزنامه می‌کنند که با نوشتن و انتشار مقالاتی در خصوص مشکلاتی همچون نبود آب لوله کشی و بیمارستان باعث رفع این معضلات می‌گردد و این تکاپو باعث ایجاد امید در دل جوانان و نوجوانانی می‌شود که آن روز امیدی به شنیدن صدایشان توسط مسئولان نداشتند ولی با حرکتی درست این اتفاق افتاد؛ اما ارتباط این فیلم با فیلم کی پاپ چیست؟

کی پاپ یا همان پاپ کره‌ای که از دهه 1990 میلادی آغاز شده است به جهت ایجاد حس تلاش و امید به آینده و برون رفت از تاثیرات روانی جنگ پا به عرصه گذاشت که با اشعاری در همین مضامین و استفاده از تمامی امکانات موجود بصری و شنوایی همانند تصویر، رقص، آواز، نور و افکت‌های صوتی بیننده را مجذوب خود کرد.

اما چه شد که از گلبهار به کی پاپ رسیدیم؟ در بخشی از فیلم مستند کی پاپ مصاحبه‌ای با دو نفر از خوانندگان مطرح ایران صورت گرفته با این مضمون که مصاحبه کننده می‌پرسد: چرا تمام اشعارتان فقط برای عشق ناکامی است که هر گز به آن نرسیده‌اید؟

این دو خواننده رپ ایرانی می‌گویند: ما دوست داریم اشعاری در مورد موضوعات اجتماعی روز مثل تورم، مسکن، معضلات اجتماعی و غیره بخوانیم ولی اجازه نمی‌دهند.

که در ادامه صدای ذهن مصاحبه کننده را می‌شنویم که می‌گوید: این‌ها به من جوان چه ارتباطی دارد من آهنگی را می‌خواهم که به من در تمام این مشکلات حس امید به روزهای بهتر بدهد یعنی همان چیزی که در کنسرت‌های کره‌ای است.

نقطه اشتراک این دو اثر تلاش برای رسیدن به آینده و ساختن زندگی راحت‌تر است با این تفاوت که در زمانه گلبهار جای خالی رساندن فریاد مردم دیده شد و به درستی با امکانات داخلی پرداخته شد ولی در زمانه حاضر جای خالی نیاز جوانان و نوجوانان به داشتن حس امید و ایجاد این انگیزه که ما می‌توانیم با موسیقی و سریال‌های کره‌ای پرشده است و بی جهت نیست که امروز مهاجرت به کره جنوبی به یکی از دغدغه‌های اصلی نسل حاضر بدل گردیده چرا که در آنجا به دنبال چیزی است که سرابی بیش نیست از آن رو این را می‌گویم که نسل امروز کره جنوبی به دلیل سختگیری‌های زیاد در عرصه کار و تحصیل به دنبال مهاجرت به کشورهای اروپایی و آمریکا است تا از زیر بار این فشار خارج شود اما غافل از اینکه آسمان همه جای دنیا یک رنگ است.

و کلام آخر برای مسئولان است که به فکر ایجاد امید در جوانان، نوجوانان و خردسالان باشید تا کشورمان شاهد پیشرفت در آینده باشد.