وحشی؛ روایت تلخ از زخم‌های پنهان جامعه

مهدی صالحی

لبخند سبز - فیلم «وحشی» ساخته شراره سروش یکی از آثار تازه سینمای اجتماعی ایران است که با نگاهی جسورانه به موضوع خشونت، سرکوب و تلاش برای بقا در جامعه‌ای پر از تضادها می‌پردازد. داستان فیلم حول محور شخصیتی شکل می‌گیرد که درگیر شرایط سخت اجتماعی و خانوادگی است و برای رهایی از فشارهای بیرونی و درونی، به مسیری پرخطر قدم می‌گذارد. روایت فیلم بر پایه تقابل میان میل به آزادی و محدودیت‌های اجتماعی بنا شده و همین انتخاب، آن را به اثری قابل تأمل در زمینه روانشناسی اجتماعی و نقد ساختارهای فرهنگی بدل می‌کند.

از منظر داستانی، «وحشی» تلاش می‌کند تصویری از انسانی ارائه دهد که در برابر فشارهای اجتماعی و اقتصادی، به خشونت و رفتارهای غیرقابل پیش‌بینی کشیده می‌شود. این انتخاب موضوعی، فیلم را در زمره آثاری قرار می‌دهد که می‌خواهند جامعه را با زخم‌های پنهان خود مواجه کنند. شخصیت اصلی فیلم در مسیر روایت، هم قربانی شرایط است و هم عامل خشونت؛ همین دوگانگی باعث می‌شود مخاطب درگیر پرسش‌های اخلاقی و روانی شود و به بازاندیشی درباره ریشه‌های خشونت در جامعه بپردازد.

از نقاط قوت فیلم می‌توان به کارگردانی شراره سروش اشاره کرد. او با جسارت به سراغ موضوعی رفته که کمتر در سینمای ایران به‌طور مستقیم مطرح شده است. قاب‌بندی‌ها و نورپردازی فیلم در خدمت مضمون قرار گرفته و توانسته‌اند فضای سرد و پرتنش اثر را تقویت کنند. استفاده از سکوت و خلأهای ارتباطی در روایت نیز به‌خوبی با مضمون خشونت و سرکوب هماهنگ است و به فیلم کیفیتی شاعرانه و تلخ بخشیده است. بازی‌های اصلی فیلم نیز از نقاط قوت آن هستند؛ بازیگران توانسته‌اند شخصیت‌ها را با عمق روانی و عاطفی قابل‌قبولی به تصویر بکشند و بار دراماتیک داستان را منتقل کنند.

با این حال، فیلم ضعف‌هایی نیز دارد. روایت در برخی بخش‌ها دچار کشش کند و توضیح‌زدگی می‌شود؛ سکانس‌هایی که می‌توانستند با ایجاز و فشردگی بیشتر تأثیرگذار باشند، بیش از حد طولانی شده‌اند و از ضرباهنگ درام کاسته‌اند. شخصیت‌های فرعی نیز کمتر فرصت پرداخت یافته‌اند و همین امر باعث می‌شود تغییرات و تصمیم‌هایشان برای مخاطب چندان قانع‌کننده نباشد. از منظر کارگردانی، هرچند سروش در خلق فضا و مدیریت لحظات ملودرام موفق است، اما هماهنگی میان حرکت دوربین، تدوین و تغییر لحن در برخی بخش‌ها کامل نیست و همین امر مانع از انسجام روایی می‌شود. موسیقی متن نیز در برخی لحظات بیش از حد هدایتگر است و به جای تکمیل فضای طبیعی، آن را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.

از منظر اجتماعی، «وحشی» اهمیت ویژه‌ای دارد زیرا به موضوع خشونت و ریشه‌های آن در جامعه می‌پردازد. فیلم نشان می‌دهد که چگونه فشارهای اجتماعی و اقتصادی می‌توانند فرد را به سمت رفتارهای پرخطر سوق دهند و چگونه فقدان حمایت اجتماعی و ارتباط سالم می‌تواند به فروپاشی روانی و اخلاقی منجر شود. این پیام اجتماعی، فیلم را به اثری ارزشمند در زمینه نقد ساختارهای فرهنگی و اجتماعی تبدیل کرده است.

در مجموع، «وحشی» فیلمی است که با جسارت به سراغ موضوعی حساس و کمتر پرداخته‌شده رفته و توانسته لحظاتی تأثیرگذار خلق کند. هرچند ضعف‌هایی در ریتم و شخصیت‌پردازی دارد، اما اهمیت اجتماعی و نگاه جسورانه آن باعث می‌شود اثری قابل توجه در سینمای ایران باشد و مخاطب را به بازاندیشی درباره ریشه‌های خشونت و سرکوب در جامعه وادارد.