فرزند یک خنیاگرم؛ تلفیق موسیقی اصیل ایرانی و روایت دراماتیک

مهدی صالحی

لبخند سبز - شکرخدا گودرزی با نمایش «فرزند یک خنیاگرم» اثری خلق کرده که در آن تلفیق عمیق موسیقی اصیل ایرانی با روایت دراماتیک، بیننده را به دنیایی از عشق، عرفان و هنر ناب می‌برد. این نمایش که از ۴ آبان تا ۱۱ آذر ۱۴۰۱ روی صحنه رفت، نه تنها یک اجرای تئاتری، که تجربه‌ای معنوی و هنری است که ریشه در فرهنگ غنی ایران زمین دارد.

یکی از نقاط قوت اصلی نمایش، استفاده هوشمندانه از موسیقی به عنوان یک شخصیت زنده در روایت داستان است. بسیاری از آثاری که تنها به عنوان پس‌زمینه استفاده می‌شود، در این نمایش موسیقی با روایت درهم تنیده شده است و داستان را پیش‌برده بر عهده دارد. گودرزی با تسلط بر موسیقی ایرانی و تئاتری، فضایی خلق کرده که در آن هر نت موسیقی حامل پیام و هر حرکت بازیگر نمایانگر حالتی عرفانی است.

از نظر روایی، نمایش به بررسی مفهوم عشق در دو سطح زمینی و آسمانی می‌پردازد. داستان حول محور شخصیت اصلی می‌چرخد که فرزند یک خنیاگر (نوازنده) است و باید بین عشق به هنر و عشق به معشوق زمینی انتخاب کند. این تقابل به زیبایی در نمایش به تصویر کشیده شده و بیننده را به تفکر درباره ماهیت عشق و هنر وا میدارد.

کارگردانی گودرزی در خلق فضایی آیینی و نمادین قابل تحسین است. او از عناصر سنتی ایرانی به ویژه تعزیه خوانی بهره برده، اما آنها را در قالبی مدرن و معاصر ارائه داده است. طراحی صحنه و نورپردازی نمایش نیز به خوبی در خدمت فضاسازی اثر قرار گرفته و با استفاده از عناصر مینیمال و نمادین، فضای رویایی و عرفانی خلق کرده است.

بازی بازیگران نمایش به ویژه بازیگر نقش اصلی، قابل تقدیر است. او انتخاب شده است با ظرافتی مثالزدنی، پیچیدگی‌های شخصیتی فرزند خنیاگر را نشان دهد و همزمان با اجرای موسیقی زنده، بعد از دیگری به خود بیافزاید. هماهنگی بین بازیگران و نوازندگان نمایش نیز نشان از تمرین و همکاری دقیق تیم اجرا دارد.

«فرزند یک خنیاگرم» در نهایت نمایشی است درباره قدرت هنر در انتقال مفاهیم انسانی و عرفانی. گودرزی ثابت کرده که تئاتر ایران می‌تواند با تکیه بر فرهنگ بومی و سنتی، خلقی که نه تنها برای مخاطب ایرانی باشد، برای بیننده جهانی نیز جذاب و معنادار باشد. این اثر جشنی از هنر ناب ایرانی است که مدت‌ها پس از پایان اجرا، در ذهن بیننده باقی می‌ماند و او را به تفکر وامیدارد.

نمایشی که هم به سنت احترام می‌گذارد و هم آن را به روز می‌کند، و نشان می‌دهد که آیین آیینی می‌تواند در عین حفظ اصیل، با زبان امروزی با مخاطب کند. اثری به‌یادماندنی که باید آن را از بهترین‌های تئاتر ایران در سال ۱۴۰۱ دانست.