کُلنل؛ روایتی سمفونیک از فروپاشی یک خانواده

مهدی صالحی
لبخند سبز - کنسرت نمایش «کُلنل» به کارگردانی امیر بشیری و تهیه‌سازی امین اشرفی، تجربه‌های منحصر به فرد در مرزهای تئاتر و موسیقی است. این اثر که از ۲۵ مهر در تالار وحدت روی صحنه رفت، با تلفیق خلاقانه فرم موزیکال و دراماتیک، روایت تأثیر و تأثیرگذاری از فروپاشی یک خانواده و زوال یک رویا می‌دهد.

بشیری در این اثر جسورانه، مرزهای تئاتر سنتی را درمی‌نورد و فرمی هیبرید خلق می‌کند که هم ویژگی‌های یک اجرای موزیکال را دارد و هم عمق یک نمایش دراماتیک را حفظ می‌کند. موسیقی در این نمایش نه به عنوان الحاقی تزئینی، بلکه به عنوان بخشی انتگرال از روایت عمل می‌کند و به پیشبرد داستان و توسعه شخصیت‌ها کمک می‌کند.

یکی از نقاط قوت اصلی نمایش، استفاده خلاقانه از فضای تالار وحدت است. کارگردان به خوبی از امکانات این مکان استفاده کرده و اجرایی خلق کرده است که هم صمیمی است و هم بزرگ. طراحی صحنه ای که ترکیبی از عناصر مینیمال و نمادین است، به خوبی فضای فروپاشی و زوال را می‌کند. نورپردازی نمایش نیز بسیار حساب شده و در خدمت روایت است و به ایجاد فضای رویایی و سورئال کمک کرده است.

اجراهای موزیکال در نمایش قابل تحسین هستند. خوانندگان و نوازندگان نه تنها از نظر تکنیکی قوی عمل کرده‌اند، بلکه می‌توانند از نظر احساسات نیز با شخصیت‌ها و فضای نمایش ارتباطی فعال کنند. موسیقی که تلفیقی از المان‌هاییک و معاصر است، به خوبی می‌تواند شخصیت‌های پیچیده شخصیت‌ها را بیان کند و در عمق دراماتیک اثر بیفزاید را بیان کند.

بازیگری در این نمایش نیز بسیار موفق است. بازیگران انتخاب شده بین بازی دراماتیک و اجرای موزیکال مناسبی برای ایجاد و شخصیت‌هایی believable و relatable خلق کنند. بازیگر نقش کلن ویژه قابل تقدیر است و می‌تواند متفاوت باشد این شخصیت پیچیده - از اقتدار ظاهری تا آسیب پذیری درونی - را به خوبی به نمایش بگذار.

از نظر روایی، نمایش ساختاری غیرخطی و شاعرانه دارد که به زیبایی در خدمت موضوع اثر قرار گرفته است. از فلاش بک ها و استفاده های درونی، به بیننده اجازه می‌دهد تا با لایه های مختلف شخصیت ها و رابطه بین آنها آشنا شود. این ساختار در ابتدا ممکن است در چالش‌برانگیز به نظر برسد، اما در نهایت به درک مفاهیم تراژدی انسانی در قلب کمک می‌کند.

نمایش به مسائل وجودی اجتماعی می‌پردازد - از جمله تقابل بین آرمان‌ها و واقعیت، تضاد بین وظیفه و عشق، و تنش بین سنت و مدرنیته. این مضامین که از طریق استاره‌های موزیکال و تصاویر نمادین بیان می‌شوند، به اثر عمق فلسفی قابل توجه بخشیده‌اند.

در کل، «کُلنل» اثری جاه طلبانه و خلاقانه است که مرزهای تئاتر موزیکال را می‌دهد. بشیری با این نمایش ثابت کرده که فرم موزیکال می‌تواند برای بیان پیچیده‌ترین و تاریک‌ترین جنبه‌های تجربی انسان نیز به کار رود. نمایشی که نه تنها از نظر هنری ارزشمند است، بلکه از نظر هیجانی نیز تأثیر قوی بر تماشاگر می‌گذارد و مدت‌ها پس از پایان اجرا در ذهن او باقی می‌ماند.