لبخند سبز - فیلم«انشاالله یک پسر» به کارگردانی امجد الرشید، نه تنها یک اثر سینمایی، بلکه بیانه‌ای اجتماعی است که مرزهای سینمای اردن را درنوردیده. این فیلم که به عنوان اولین فیلم اردنی تاریخ در جشنواره کن پذیرفته شد، روایتگر داستان نوال، زن بیوه‌ای که پس از مرگ ناگهانی شوهرش، درگیر جنگ نابرابری با برادر شوهرش و سیستم قانونی مردسالارانه اردن می‌شود.
الرشید در اولین تجربه کارگردانی خود، با الهام از تجربیات شخصی و داستان یکی از اقوامش، اثری خلق کرده که از نظر عمق محتوا و قدرت اجرا، با آثار کارگردانان باتجربه برابری می‌کند. او در طول فرآیند تحقیق و تولید با زنان بسیاری گفتگو کرد تا درک عمیق‌تری از مشکلات زنان در جامعه اردن به دست آورد که این توجه به جزئیات و واقعیت‌های اجتماعی، به فیلم عمق واعتباربخشیده است.
فیلمنامه که حاصل همکاری الرشید با «دلفین آگوت» و «رولا ناصر» است، روایتی چندلایه و شخصیت‌محور ارائه می‌دهد. داستان نه تنها به مسئله اصلی یعنی مبارزه نوال برای حفظ حق مالکیت خانه پس از مرگ شوهرش می‌پردازد، بلکه مسائل اجتماعی دیگری از جمله طبقات اجتماعی، روابط خانوادگی و فشارهای اجتماعی را نیز بررسی می‌کند. این تعادل ظریف بین جنبه‌های شخصی و سیاسی، از نقاط قوت اصلی فیلم محسوب می‌شود.
از نظر زیبایی‌شناختی، الرشید رویکردی واقع‌گرایانه و جزئی‌نگر در پیش گرفته است. استفاده از قاب‌بندی‌های محدود و فشرده، حس محصورشدن شخصیت اصلی در سیستم اجتماعی را به خوبی القا می‌کند. تأکید بر سکوت و نماهای طولانی از چهره نوال، به بیننده امکان می‌دهد با احساسات درونی شخصیت ارتباط عمیق‌تری برقرار کند. طراحی صحنه و لباس نیز به دقت انتخاب شده‌اند تا تفاوت‌های طبقاتی و فرهنگی شخصیت‌ها را نشان دهند.
بازی «مونا حوا» در نقش نوال، یکی از درخشان‌تریناجراهای سینمای اردن در سال‌های اخیر است. او با تکیه بر زبان بدن، نگاه‌های معنادار و سکوت‌های پرمعنا، توانسته ابعاد مختلف شخصیت نوال را با ظرافت و عمق قابل توجهی به تصویر بکشد. صحنه‌هایی که نوال در سکوت با خودش کلنجار می‌رود یا با نگاه‌هایش واکنش نشان می‌دهد، از به یاد ماندنی‌ترین لحظات فیلم هستند.
فیلم از نظر نمادگرایی نیز اثر غنی‌ای است. آینه ترک‌خورده در خانه نوال، نمادی از هویت شکسته و تصویر متلاشی شده اوست. سوتینی که در صحنه افتتاحیه از طناب لباس می‌افتد و برداشتن آن توسط مردی غریبه، نماد نقض حریم خصوصی در جامعه مردسالار اردن است. وانت شوهر متوفی نوال، نماد تحرک و استقلال است و موش‌هایی که در خانه دیده می‌شوند، نماد تهدید و ترسی هستند که دائماً زندگی او را تحت تأثیر قرار می‌دهند.
"انشاالله یک پسر" به شدت تحت تأثیر مکتب فمینیسم است و به مفاهیمی مانند استقلال زنان، مقاومت در برابرمردسالاری و جستجوی هویت در جامعه مردسالار می‌پردازد. فیلم به موضوع قوانین ناعادلانه در جوامع عربی می‌پردازد و نشان می‌دهد چگونه این قوانین زنان را به حاشیه رانده و آنها را از حقوق اولیه‌شان محروم می‌کنند.
این اثر در سینمای اردن یک انقلاب محسوب می‌شود. نه تنها به عنوان اولین فیلم اردنی در جشنواره کن پذیرفته شده، بلکه جرئت به خرج داده تا به موضوعات تابو در جامعه عربی بپردازد.
اگرچه فیلم در برخی نمادگرایی ها افراط می‌کند مثلاً تمام مردهایی که نمایش داه شدند دارای مشکلات اخلاقی و روحی هستند حتی حسن که در ظاهر می‌خواهد به نوال کمک کند، اما در واقع عاشق یک زن شوهر دار شده است و یا خیابان های کثیف و پر از آشغال نماد سبک زندگی بدوی مردم خاورمیانه است و همین موضوعات و بزرگ نمایی ها باعث تحسین منتقدان غربی و پذیرش آن در جشنواره کن گردیده.
در مجموع این اثر امیدواری نسبت به آینده سینمای اردن را افزایش می‌دهد و نشان می‌دهد که سینما می‌تواند ابزار قدرتمندی برای به چالش کشیدنهنجارهای اجتماعی و ایجاد تغییر باشد.
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.jpg)
